czwartek, 20 sierpnia 2015

Delyth: dwa


Cześć, a właściwie to żegnaj. Nie chcę marnować swoje cennego czasu na taką osobę jak ty, więc przejdę do konkretów. Jesteś oszustem, cwaniakiem, podrywaczem, niedołęgą, kulą u nogi i mogłabym wymieniać w nieskończoność. Jak mogłeś? Widziałam ciebie i tą twoją "dziewczynę". Kiedy chciałeś ze mną zerwać? Tyle, że to nie ty będziesz porzucającym, tylko ja.
Bryan, zrywam z tobą. I jak się z tym czujesz? Bo ja wyśmienicie, świetnie, super, lepiej już się nie da. Oby twoja nowa sztuka zaciążyła byś miał kłopoty.
Żegnaj, obiecuję, że już mnie nie zobaczysz.
Nie Twoja Delyth

     Taki właśnie liścik zostawiłam na łóżku mojego byłego chłopaka. Jak ja mogłam tak długo z nim wytrzymać? Spakowałam swoje ciuchy do plecaka, nie było ich dużo, mimo iż pół roku temu wyprowadziłam się z domu i zamieszkałam z Bryanem. Byłam tą czarną owcą w rodzinie, która wszystko psuje, więc postanowiłam zdezerterować. Dość miałam kłótni z rodzicami. Ciągle się sprzeczaliśmy, nawet o drobiazgi. Nie wytrzymałam w końcu i się wyniosła. Skrycie marzyłam o tym, by tata i mama mnie szukali, by zainteresowali się mną. Zawsze gdy przechadzałam się na spacer szukałam drzew obklejonych plakatami z moim zdjęciem i napisem poszukiwana Delyth Prime. To nigdy się jednak nie spełniło. Miałam nawet wrażenie, że opuszczając dom, robię przysługę rodzicom.
     Nie było mi jakoś smutno z powodu zdrady Bryana, chyba tak naprawdę go nie kochałam. Darzyłam go pewnym uczuciem, bo zapewnił mi dach nad głową, ale już z nim nie mieszkałam. Jestem wolna i bezdomna.
     Udało mi się złapać autostop. Miły straszy pan jechał odwiedzić wnuczkę, która mieszkała w górach. Ma na imię Dorothy i robi świetne zapiekanki. Aż zaburczało mi w brzuchu na myśl o jedzeniu. Mogłam chociaż opróżnić całą lodówkę Bryana. Zapomniałam szybko o głodzie, przypominając sobie co czeka moje ex chłopaka, gdy wróci do domu. Rozlałam w łazience mydło w płynie i szampon na podłogę. Żałowałam, że nie zobaczę jak Bryan robi szpagat, jak jego nogi rozjeżdżają się, a on wymachuje chaotycznie rękami by złapać równowagę.
     Miły starszy pan, który zdradził mi imiona jego całej rodziny, oprócz jego własnego, wysadził mnie przy sklepie. Miałam parę drobnych i pragnęłam przeznaczyć je na coś do zjedzenia. Na razie jestem dobrym, poczciwym obywatelem, później będę żebrać albo kraść.
     Kupiłam sobie słodką bułkę z dżemem, sok jabłkowy (innych nie znosiłam; nie piłam też coli, herbaty, kawy i innych paskudnych napojów, jedynie smakował mi sok jabłkowy) i kilka czekoladowych batoników z orzechami. Powinno mi starczyć na dwa, góra trzy dni.
     Ciągnęłam za sobą torbę, która zrobiła się trochę lżejsza, bo założyłam sweter. Był to wprawdzie męski kardigan, który wcześniej należał do Bryana, lubiłam jednak w nim chodzić. Włosy wiły mi się na wietrze jakby ożyły. Czarne kosmyki wpadały mi w oczy, co było iście denerwujące. Zjadłam już pół batonika, resztę chowając do kieszeni spodni. W takim tempie nigdzie nie dojdę, a jedzenie skończy mi się w mgnieniu oka. Zaczęłam się rozglądać, szukając jakiegoś samochodu, skutera, odśnieżacza, czegokolwiek, co mogłoby mnie podwieźć. W oddali zauważyłam pikapa. Nawet gdyby się nie zatrzymał, może udałoby mi się wskoczyć na przyczepkę? Kierowca nie jechał szybko, za pewnie przez oblodzone drogi. Wyciągnęłam kciuk, zmuszając się do sympatycznego uśmiechu. Samochód jednak nie zatrzymał się, miałam wręcz wrażenie, że przyspieszył, obryzgując mnie śniegiem zmieszanym z solą. Za kierownicą siedział jakiś młodzian, z takimi to trudno o cokolwiek. Najlepiej jak trafi się na miłych staruszków tak jak dziadek Dorothy.
     Westchnęłam głośno, idąc dalej. Poziom cukru co chwila mi spadał, a gdy tylko go uzupełniałam, spadał poziom moich zapasów. Nogi mnie bolały, a do butów dostał mi się śnieg. Czułam nieprzyjemne zimno w stopach. Musiałam się zatrzymać w jakimś ciepłym miejscu, by móc zregenerować siły. Wyciągnęłam telefon, sprawdzając zasięg. Na ekranie nie pojawiła się ani jedna kreseczka. Westchnęłam głośno, nie tak wyobrażałam sobie wolność. Sądziłam, że to będzie łatwiejsze. Potknęłam się nagle i runęłam twarzą w zaspę. Poczułam jak mokry i zimny śnieg dostaje mi się do ust i nosa. To było okropne. Podniosłam się prędko, ocierając twarz. Do mojego swetra przyczepiły się malutkie kryształki lodu i za żadne nie chciały odpaść. Nie dość, że byłam zdenerwowane, to jeszcze przemarznięta i mokra. Czułam złość na tego głupiego chłopaka, który nie chciał się zatrzymać swoim pikapem. Miłe ciepełko za pewnie ogrzewało mu tyłek, a ja musiałam sterczeć tu. Gdzie sprawiedliwość na tym świecie? Mężczyźni powinni latać za dziewczynami i proponować im swoją pomoc. Ja niestety w całym moim życiu natrafiałam na nie właściwych książąt z bajki.
     Po kilku godzinnym marszu znalazłam się z jakiś kilometr od pierwszego domku. Widziałam go wyraźnie. Z komina wydobywał się dym. Poczułem dreszcze na plecach, na myśl o cieple kominka. Czy ten ktoś, kto tam mieszka, pozwoli mi przenocować, chodź jedną noc? Wytężyłam wzrok, widząc zaparkowany samochód. Niebezpiecznie przypominał mi pikap, który tak bezczelnie mnie minął i obryzgał śniegiem. Jeśli to ten sam pojazd, znaczy, że w środku znajduje się ten sam właściciel. Miałam teraz ochotę iść do niego i powiedzieć jakim to jest pacanem. Przestałam na chwilę czuć chłód. Ruszyłam prędko, ciągnąc za sobą przemoczoną torbę.
      Stanęłam przed drzwiami, waląc w nie głośno. Musiałam uważać, bo na głowę spadł mi kawałek sopla. Nie chciałam skończyć z dziurą w głowie. Po kilku sekundach otworzył mi chłopak. Zmrużyłam oczy, poznając go. To on nie zatrzymał się, gdy potrzebował podwózki. Teraz za to zapłaci.
     — Czego? — spytał, opierając się o futrynę. Spostrzegłam, że ma na sobie koszulkę z krótkim rękawem. Pewnie w domu miał ciepło. — Nie chcę od ciebie kupować żadnych ciasteczek, chyba, że są bardzo tanie.
     — Masz mnie za jakiegoś skauta? — zdziwiłam się, krzyżując ręce na piersi. Może i był ode mnie większy i starszy. Nie oznacza to jednak, że może się tak do mnie zwracać. Przeszłam w życiu więcej niż niejedna siedemnastolatka.
     Chłopak ze znudzeniem mi się przyglądał. Ciekawa byłam czy często to mu się zdarza, że odwiedzają go dziewczyny, których nie chciał podwieźć.
     — Jakieś cztery godziny temu prawie mnie przejechałeś, więc mam prawo prosić o rekompensatę. Zapisałam sobie twój numer rejestracyjny i noszę go w portfelu. Mam też zdjęcie twojego auta, więc kiedy zamarznę na śmierć, a moje ciało znajdzie policja, ty też będzie w to wszystko wmieszany, a jak mnie nie wpuścisz, napiszę w swoim pamiętniku, który trzymam w torbie, że zamknąłeś mnie w szopie i głodziłeś. Nie ważne, że to nie prawda, nie udowodnisz tego — powiedziałam. Oczywiście żartowałam z numerem rejestracyjnym, zdjęciem i pamiętnikiem. Nic takiego nie miałam, ale chłopak o tym nie wiedział. Zbladł trochę, drapiąc się po głowie.
     — Okej, wejdź — powiedział w końcu, otwierając drzwi szerzej. Poczułam satysfakcję, że udało mi się nabrać tego idiotę. Weszłam do środka, czując jak moje ciało ogarnia nagłe ciepło. Podbiegłam do kominka, siadając przed nim. Zdjęłam buty, stawiając je obok by się wysuszyły.
     — Masz szklankę? — spytałam. Chłopak kiwnął głową. — Przynieś mi, szybko — poleciłam. Po chwili zniknął mi z oczu. Uśmiechnęłam się do siebie. Nie sądziłam, że to będzie takie łatwe. Przyniósł mi w końcu kubek. prosiłam o szklankę, ale on pewnie nie rozróżniał naczyń. Widelec, łyżka, co to za różnica? Wyciągnęłam sok jabłkowy z torby i przelałam go do czerwonego kubka w paski. Postawiłam go przy kominku by się ogrzał, nie chciałam mieć chorego gardła.
     Wyjęłam mokre ubrania z torby i porozwieszałam je po domu by wyschły. Chłopak stał z boku, nie chcąc się w to mieszać. Chyba rzeczywiście się wystraszył tym co powiedziałam. Usiadłam więc na kanapie, przykrywając się, znalezionym, miękkim kocem. Zamknęłam oczy, mając nadzieję, że uda mi się przekonać tego frajera, żebym tu została jeszcze kilka dni.
      Nic nie smakuje lepiej niż ciepły sok jabłkowy. Czułam jak jego ciepło ogrzewa mi wnętrze ust i podniebienie. Wyciągnęłam bułkę z dżemem i zaczęłam ją jeść, popijając co chwila przecudownym soczkiem. Właśnie wspięłam się szczyt, byłam górą. Bryan pewnie teraz leży, połamany w łazience, kiedy jak wyleguję się przed kominkiem. Już nawet zapomniała o chłopaku, który wygląda z kuchni i mi się przygląda. Nawet nie znałam jego imienia, sama z resztą też się nie przedstawiałam, bo nie widziałam takiej potrzeby. Mój współlokator, który jest właścicielem tego domu jakby usłyszał moje myśli, bo podszedł do mnie, zachowując jednak pewien dystans i spojrzał na mnie.
     — Chcę trochę znać osobę, którą wpuszczam pod swój dach. Wiem na razie tyle, że jesteś mega irytującym dzieciakiem, który wtyka swój mały nosek w nieswoje sprawy i jest przy tym bardzo bezczelny i zbyt pewny siebie. O czymś zapomniałem? — spytał samego siebie, uderzając palcem o brodę, jakby się namyślał. — Chyba o tym, że niezła z ciebie kłamczuszka, co? Podczas gdy drzemałaś sprawdziłem twoją torbę i prócz czekoladowych batoników, połamanego lusterka i tamponów, nic tam nie masz — rzekł, krzyżując ręce na piersi. Chyba mnie rozgryzł, mógł jednak kantować. Postanowiłam się jeszcze nie zdradzać, chłopak nie wyglądał na mega bystrego.
     — Myślisz, że zostawiłabym te wszystkie rzeczy w torbie? Nie, noszę je przy sobie, w kieszeniach spodni — powiedziałam bez zająknięcia. Na twarzy chłopaka zadrżał mięsień, zdradzając, że jednak mam szansę by mnie nie zdemaskował. Uśmiechnęłam się delikatnie. Nagle on podszedł do mnie, łapiąc za ramiona. Przestraszyłam się, więc zaczęłam się szarpać w nadziei, że mnie puści. Nie spodziewałam się u niego takiej siły. Przewrócił mnie na ziemię, przyciskając moje ręce do podłogi, nad głową. Miał duże dłonie, więc bez trudu złapał moje nadgarstki tylko jedną. Drugą wsadził do mojej kieszeni, szukając portfelu, telefonu i pamiętnika. Serce podeszło mi do gardła. Jak on dowie się prawdy, wyrzuci mnie i wtedy rzeczywiście zamarznę na śmierć z jego winy. W końcu znalazł komórkę. Puścił mnie, podnosząc się. Po chwili rozległ się jego śmiech. Popatrzył na mnie z rozbawieniem.
     — Ten telefon nie robi zdjęć kłamczuszku. Jak widać nie znalazłem też innych rzeczy, o których byłaś święcie przekonana, że masz je przy sobie. Przykro mi, ale nic cię tu nie trzyma. Dam ci pięć minut byś mogła pozbierać swoje rzeczy. Będę nawet tak łaskawy i pozwolę skorzystać ci z mojej łazienki byś nie musiała sikać na mrozie — powiedział, rzucając we mnie telefon. Znów się zaśmiał, kręcąc głową. Byłam zrozpaczona, nie mógł mnie wyrzucić.
     — Proszę, chociaż daj mi tu zostać na noc, jutro rano już mnie tu nie będzie — rzekłam, podnosząc się z ziemi.
     — Tak, z całą zawartością mojej lodówki i pikapem — dodał. Skrzyżował ręce na piersi, opierając się o ścianę. — Czas leci, zostało ci tylko cztery minuty. Widzę, że lubisz gdy mróz szczypie cię w tyłek, to twoja wola. Zbieraj manatki i do widzenia — rzekł. Obrzuciłam go gniewnym spojrzeniem. Po chwili rozpłakałam się. Udawałam oczywiście, byłam świetną aktorką, nie dało się tego ukryć. Chłopak wzdrygnął się. Chyba się przestraszył. Stał tak nie wiedząc co robić, a twarz mu jakoś miękła. Wyciągnął jedną dłoń, jakby chciał mnie uspokoić. Zaczęłam kaszleć. Ukucnęłam, udając, że mam atak astmy. Zamknęłam oczy, łapiąc głośno powietrze.
     — Boże, dziewczyno, co ci jest! — spytał, łapiąc mnie za ramiona. Uśmiechnęłabym się, nie mogłam się jednak zdradzić.
     — Proszę... tylko je... jedna noc... — wydyszałam z siebie. Poczułam jak chłopak mnie podnosi i gdzieś prowadzi. Po chwili położył mnie na łóżku i przykrył kołdrą. Usiadł obok, gryząc nerwowo wargę. Jeszcze chwilę go pomęczę. Udałam, że mam wielki atak kaszlu. Dusiłam się jeszcze przez dwie minuty, po czym powoli przestawałam. I tak napędziłam mu niezłego stracha. Zamknęłam oczy, udając, że jestem zmęczona i wykończona tym wszystkim. Spod powieki uroniłam łzę, by pokazać jak bardzo delikatna i wrażliwa jestem.
     — Co to było? — spytał chłopak po chwili ciszy. Otworzyłam oczy, masując sobie gardło, jakby mnie bolało. Westchnęłam cicho.
     — Choruję na zespół Brynsona. Często mam ataki duszności i czasem tracę przytomność, ale już przywykłam. To co było przed chwilą to naprawdę nic. Czasem mam problem z oddychaniem przez godzinę lub półtora — powiedziałam. Oczywiście kłamałam. Nie było nic takiego jak zespół Brynsona, który wymyśliłam przed chwilą. Chłopak jednak kupił moją bajeczkę.
     — Nie wyglądało to dobrze. Widział cię lekarz? Czy nie powinnaś brać jakiś leków? — zapytał. Skąd u niego nagle taka troska? Westchnęłam cicho, grając dalej.
     — Nie ma na to leków, przynajmniej nie takich, które działają na sto procent. Czy mógłbyś przynieść mi mój sok jabłkowy? Pomaga mi, zawiera w sobie witaminy wspomagające mój chory organizm — rzekłam, kaszląc cicho. Chciała mi się śmiać gdy wymyślałam te kłamstwa. Gdyby ten chłopak był odrobinę mądrzejszy i bystrzejszy, nie szło by mi tak łatwo. Po chwili przyniósł mi sok w kubku. Wypiłam go, czując jak rozpala mi podniebienie.
     — Skończył się, jak często masz te ataki? — spytał, zabierając ode mnie naczynie. Spojrzałam na niego zmęczonym wzrokiem.
     — Zależy. Przeważnie wtedy kiedy się przemęczę, albo bardzo się zestresuję lub przestraszę — odrzekłam. Chłopak kiwnął powoli głową. Po chwili podrapał się po karku.
     — Słuchaj, głupio wyszło, nawet bardzo. Nie wiedziałem, że jesteś chora i te moje zachowanie może ci jakoś zaszkodzić. Prześpij się w moim łóżku, dobrze? Jutro pomyślimy co będzie dalej — powiedział. Uśmiechnęłam się delikatnie.
     — Dziękuję — szepnęłam, zamykając oczy. Chłopak zasłonić zasłonkę by w pokoju było ciemniej i wyszedł, zamykając po cichu drzwi. Miałam ochotę krzyczeć z radości, że trafił mi się taki frajer. Wtuliłam się w ciepłą kołdrą i miękką poduszkę i pozwoliłam sobie na sen. 

1 komentarz:

  1. NARESZCIE!
    To na prawdę podłe, wykorzystywać kogoś dla własnych celów! Lubię ją, ale mogła zabrać swojemu byłemu jakieś pieniądze i zrobić większą zadymę w domu. Przynajmniej ja bym tak zrobiła.
    Już widzę, jak używa widelca zamiast łyżki, ale może mu tak wygodniej jeść zupę czy coś...
    Nie umiem pisać komentarzy.
    Weny i czekam na następne rozdziały ^^
    ~Zjawa

    OdpowiedzUsuń

Obserwatorzy